Gebe Mumya ve “Turşu” Fetüs

Geçen yıl araştırmacılar, Polonya'nın Varşova kentinde, bilinen ilk ve tek, gebe antik Mısır mumyasını keşfetti. Onlarca yıl boyunca, bu mumyanın M.Ö. 1. yüzyıldan kalma, erkek bir rahip olduğu zannedilmişti.

Journal of Archaeological Science'da, doğmamış çocuğun dokularının mumyada nasıl korunduğuna ve dünya genelindeki müze koleksiyonlarında, daha fazla sayıda bu türden korunmuş fetüs örneğine rastlanıp rastalanamayacağına dair daha çok soruyu gündeme getiren bir makale yayınlandı.

Makaleye göre; kadın muhtemelen gebeliğinin 26. ila 30. haftaları arasında hayatını kaybetti. Rahim içinde dokunulmadan kalan fetüs de “turşuya dönüşmeye" başlayarak korundu.

Araştırmacılara göre mumyalama süreci, "rahmi neredeyse hava geçirmez şekilde kapattı" ve fetüse hava ve oksijen erişimini önemli ölçüde sınırlandırdı. Böylece fetüsü, eski bedenlerin bugüne kadar korunmasını sağlayan bataklıklardaki ortama benzer bir ortama yerleştirmiş oldu.

Ölen kadının natronla kaplı olduğu aktarıldı. Natron, mumyalama sürecinde vücudu kurutmak için kullanılan ve akabinde rahmi ve fetüsü de kurutan, Mısır sodyumunda doğal olarak ortaya çıkan bir maddedir.

Fakat araştırmacılar, mumyalanmış bedenlerde bu şekilde korunan fetüslerin kemiklerinin iyi korunamayabileceğini, dolayısıyla röntgen ve bilgisayarlı tomografi ile görülemeyeceğini belirtiyor.

Bu vakadaysa, alkali ortamdan asidik ortama geçişin, fetüs kemiklerinin kısmen ayrışmasına yol açtığı; ama yumuşak doku şeklinin korunduğu ifade ediliyor. Bu durum, asidik ortamdaki demineralizasyon sebebiyle, kemiklerin nadiren bulunduğu, bataklık cesetlerinde görülene benziyor.

Mineralizasyon hamileliğin ilk iki üç aylık döneminde çok zayıf olduğu ve ancak daha sonra hızlandığı için, bilim insanları fetüsteki neredeyse tüm kemiklerin ve diğer minerallerin erozyona uğradığını söyledi.

Bilim insanları bu yeni bulgulara dayanarak, radyologların mumyaları incelediğinde, pelvik bölgedeki yumuşak dokuların şekline dikkat etmelerinin önemini vurguladı.